W mieście i okolicach zamieszkiwali wyznawcy prawosławia, dlatego też pojawiła się potrzeba utworzenia parafii prawosławnej. Z inicjatywą powołania parafii i budowy cerkwi wystąpił główny dyrektor do spraw wewnętrznych, Gołowin. Dwudziestego trzeciego lipca 1837 roku położono kamień węgielny, 5 maja 1840 roku dokonano wyświęcenia cerkwi. Projektowali ją architekci Marconi i Thon. Świątynia była murowana, na planie krzyża, z pięcioma kopułami w stylu późnoklasycystycznym. Nie posiadała oddzielnej dzwonnicy. Dzwony umieszczono w małych narożnych kopułkach. Świątynia została zlokalizowana na podmokłym terenie, wilgoć oraz przemarzające ściany wymusiły w 1881 roku remont z osuszeniem murów i ociepleniem ścian. Sobór poszerzono o obszerny przedsionek (pritwor), zmieniono wygląd pięciu kopuł. Cerkiew otrzymała nowy ikonostas. Zamontowano wewnątrz ogrzewanie. Wokół cerkwi wybudowano ogrodzenie. Siódmego czerwca 1881 roku dokonano wyświęcenia soboru. W 1894 roku ponownie przystąpiono do remontu. Po raz kolejny sobór przedłużono w kierunku południowym, dobudowując drugi przedsionek, a nad nim dwukondygnacyjną dzwonnicę. Zwiększono liczbę okien i kształt kopuł. W roku 1913 wykonano wewnątrz freski wzorowane na na freskach soboru św. Włodzimierza w Kijowie i morskiego soboru w Kronsztadzie. Autorem fresków był ikonopisiec z Poczjewa Iwan Wolski. W niepodległej Polsce cerkiew przekazano Kościołowi katolickiemu. W 1926 roku dokonano zmian architektonicznych, usunięto cztery małe kopuły na dachu cerkwi i kopułę na dzwonnicy.