Cerkiew wybudowano na pamiątkę cudownego ocalenia rodziny carskiej z katastrofy kolejowej w Borkach 17 listopada 1888 roku. Cerkiew wzniesiono z inicjatywy naczelnika powiatu lubartowskiego kolegialnego radcy O. M. Kobyleckiego. Początkowo planowano wznieść drewnianą cerkiew dla stu osób. Niemniej uzyskanie przez komitet budowy drewna od Banku Państwowego w Lubartowie w kwocie 1250 rubli zaocowało zmiana planów i budową cerkwi murowanej. Plac pod budowę przy głównej drodze naprzeciwko zarządu powiatu zakupiono za 425 rubli. Kamień węgielny pod budowę położono 12 kwietnia 1892 roku, a poświęcenia dokonano 3 października 1893 roku. Fundamenty cerkwi bezpłatnie wznieśli stacjnoujacy żołnierze 3 i 5 baterii 18 Artyleryjskiej Brygady oraz 69 Riazańskiego Pułku Piechoty. Projekt był autorstwa pomocnika gubernialnego inżyniera architekta radcy dworu Jazińskiego. Murowana świątynia miała jedną kopułę i dzwonnicę nad wejściem. Mogła pomieścić sto pięćdziesiąt osób. Koszt budowy wraz z wyposażeniem cerkwi wyniósł tylko 15 tys. rubli. W 1913 roku wykonano freski na ścianach. Cerkiew zburzono w kwietniu 1929 roku. Materiał budowalny został wykorzystany na budowę domu ludowego. Literatura: Ukaz Sv. Sinoda ot 27.11.1892 g. ob ućreżdenii samostojatel’nych prichodov s prićtami pri cerkvach v uezdnych gorodach Vengrove sedleckoj gubernii i Ljubartove ljublinskoj gubernii. ChVEV 1893,s. 22-3; Ustrojstvo i osvjaśćenie cerkvi v gor. Ljubartove Ljublinskoj gubernii. ChVEV 1893, s. 349; SIWICKI M. Dzieje konfliktów Polsko – Ukraińskich. Warszawa, 1992. T.1, s. 134;