W Warszawie wzniesiono także jedną z typowych cerkwi wojskowych należącą do Keksgolmskiego Pułku Lejbgwardyjskiego. Kamień węgielny położono 11 lipca 1902 roku, a wyświęcono ją 7 listopada 1904 roku. Pracami budowlanymi kierował architekt Junosza Piotrowski. Wewnątrz w ściany wmurowano marmurowe tablice ze szlakiem bojowym pułku i spisem oficerów, którzy zginęli. W wyposażeniu świątyni wyróżniała się ikona, którą znaleziono w zdobytym od Szwedów w 1710 roku mieście Keksgolm (obecnie Priozersk na jeziorem Ładoga) i podarowano pułkowi po dziesięciu latach. W cerkwi przechowywano także Biblię podarowaną przez cesarzową Elżbietę Pietrowną i krzyż wykonany z oliwnego drzewa, które rosło na mogile żołnierzy Keksgolmczyków poległych w bitwie morskiej z Turkami w 1770 roku pod Czesmenskiem. Świątynia usytuowana była na Polu Mokotowskim, niedaleko wzniesionych w 1900 roku koszar. W okresie I wojny światowej cerkiew była nieczynna i wykorzystywana jako magazyn, wskutek czego wyposażenie jej uległo dewastacji. W 1921 roku cerkiew przekazano protestantom, którzy urządzili w niej kościół garnizonowy, przebudowując wnętrze cerkwi. W latach 1931-1934 nowi właściciele przebudowali budynek z zewnątrz usuwając prawosławne elementy. W chwili obecnej jest to kościół Ewangelickiego Ordynariatu Wojska Polskiego. Literatura: OSVJAŚĆENIE cerkvi l.-gv.Keksgolmskago polka. ChVEV 1904,s.566-7;